Niets is wat het lijkt

Written by internovem. Posted in Blog

Regelmatig merk ik dat oorzaken van verstoorde verhoudingen terug te voeren zijn op interpretaties en aannames die helemaal niet kloppen. Mensen kijken naar de werkelijkheid vanuit hun eigen bril, maar de werkelijkheid heeft meerdere gezichten.

Als ik teams of individuen begeleid waar ik merk dat bovenstaande aan de orde is vertel ik ze vaak onderstaand verhaal.

“Het was een regenachtige woensdagmiddag toen ik in de sneltrein richting Utrecht stapte. De coupé was redelijk vol, maar gelukkig vond ik een vrije zitplaats tegenover een vermoeid ogende man. Het was duidelijk dat de man diep in gedachten verzonken was, want hij hield zijn ogen onafgebroken gericht op de met regen beslagen ramen. Ik besteedde verder weinig aandacht aan hem, want ik moest nog veel leeswerk doen en wilde dat nog af hebben voor het einde van mijn treinreis. Gehaast haalde ik mijn i-pad uit mijn tas en begon geconcentreerd te lezen.

Net toen ik de eerste alinea had gelezen werd mijn concentratie ruw verstoord door twee jonge kinderen die luid schreeuwend de coupé binnen kwamen rennen. Het meisje, ik schat dat zij een jaar of 8 was, gooide bananenschillen en stukken krant naar het jongere jongetje. Ze kwamen al gillend mijn richting op gestoven. Medepassagiers keken boos en schoven geïrriteerd heen en weer op hun treinbankjes. Iedereen behalve de man tegenover mij. Hij bleef onafgebroken naar de regendruppels staren.

Tot mijn verbazing stopten de kinderen bij mijn treinbankje. “Papa ik wil dropjes, papa ik wil appelsap, papa ik wil kauwgom”. De man draaide zich gelaten om naar zijn kinderen en gaf ze ieder een pakje appelsap en een kauwgombal. Hoorbaar smakkend en morsend met de appelsap besloten ze om heen en weer te rennen in de coupé, terwijl hun schelle stemmetjes liedjes van K3 begonnen te produceren.

Een paar mensen besloten dat hun grens was bereikt en verlieten de coupé. Ik probeerde non-verbaal de aandacht van de man voor mij te trekken, om hem duidelijk te maken dat dit niet de manier is om kinderen op te voeden. Tevergeefs, hij staarde stoïcijns uit het raam. De maat was voor mij vol toen het meisje op een treinbank klom en haar kauwgom uit het raam wilde gooien. Dit probeerde ze tegen de wind in, waardoor het weer naar binnen waaide… in de schoot van een medepassagier.

Ik klapte mijn i-pad resoluut dicht en richtte mij tot deze overduidelijk slechte vader. “Meneer, wilt u zo vriendelijk zijn om uw onopgevoede kinderen tot kalmte te manen? Ik ben aan het werk en ervaar het gedrag van uw kinderen als zeer storend”. De man keek me met een bedroefde blik aan en antwoordde: “U heeft gelijk mevrouw, zo zijn ze niet opgevoed. Ik kom zojuist uit het ziekenhuis waar mijn kinderen hun moeder hebben zien sterven. Ik weet niet hoe ik met dit verlies om moet gaan… laat staan dat mijn kinderen dit weten…”

Het werd doodstil in de coupé. De trein stopte en de vader met zijn twee kinderen stond op om uit te stappen. “Gecondoleerd met uw verlies”, was alles wat ik nog uit kon brengen. Hij knikte kort en stapte uit. Ik staarde naar de drie steeds kleiner wordende silhouetten en besefte op dat moment hoe snel ik oordeelde zonder de context te kennen.”

De reactie is meestal stilte als ik het verhaal besluit.

Labels:oordelen, verhaal, verkeerde interpretaties, verstoorde verhoudingen